บันทึกปี2019
ถ้าบอกว่าปี 2019 ไม่หนักเลยก็อาจจะดูโกหกไปหน่อย
ซึ่งพึ่งขึ้นปีสอง ในคณะแพทย์ ถือว่าหนักหน่วงเลยทีเดียว
สอบบ่อยมาก เนื้อหาก็ยากขึ้น ไม่เข้าใจอะไรก็ต้องหาเอง แกะเอง
บางทีเจอเพื่อน(จริงๆคือรุ่นพี่แหละ) และเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่ใจดีเขาก็เสียเวลาสอนให้
ขอบคุณที่ทนสอนกับสมองอันน้อยนิดของเรามากๆเลยค่ะ
แต่ส่วนใหญ่ๆๆ ก็ต้องอ่านเองอยู่ดี
ปีนี้เจอหลายเรื่องมากๆที่บั่นทอนจิตใจ จนถามตัวเองหลายครั้งว่า
เรามาทำไมที่นี่ว่ะ?
ทักไปคุยกับ อ กับ พี่ที่รู้จักหลายคนมาก
ทุกคนก็ให้กำลังใจดีมาก
มันก็รู้สึกมีคนอยู่ข้างๆขึ้นมา มันก็รู้สึกดีขึ้น แต่มันก็แค่ชั่วคราว
เพราะเรายังปรับตัวไม่ได้ ยังหาจังหวะไม่ได้
เรียนหนักแต่ทำตัวชิวเลยเจอ จุดจบสายชิว หลายครั้งมาก
ทั้งที่ไม่ได้อยากทำตัวชิวหรอก แต่มันเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก
เจอคำพูดที่บั่นทอนจิตใจบ้าง
ทั้งที่คนพูดไม่เคยจำ คนฟังไม่เคยลืม(ฟังมาจากพี่พิชชี่ในยูทูป)
เลยรู้สึกอ่อนแอ่มาก รู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลย
ทักทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ จนเกรงใจเพราะทุกคนก็มีหน้าที่ตัวเอง
แต่ที่ทักไปแค่อยากมีใครอยู่ด้วยล่ะมั้ง
แต่ก็นั้นแหละ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะใจดีบอกกับเราตรงๆว่า
พอเถ้ออออ เลิกทักมาได้แล้ว
กลายเป็นว่าเขาก็หงุดหงิด รู้สึกไม่ดีไป
เราก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
ขอโทษจริงๆค่ะ
บางคนที่คุยกับเราเหมือนจะโอเค แต่จริงๆอาจจะไม่ใช่แบบนั้น
อ่ารู้สึกปีนี้เข้าใจอะไรมากขึ้นเยอะเลยแฮะ
บางคนที่พูดบั่นทอนเรา เราไม่ได้โกธรอะไรมากหรอก แต่
มันทำให้รู้ว่า เขาไม่ได้แคร์อะไรเราเลย…
ถามตัวเองหลายครั้งว่า
จริงๆแล้วคนเราเนี้ย…
ต้องการใครสักคนขนาดนั้นเลยหรอ
บอกตรงๆว่าต้องการ มันเป็นธรรมชาติของเรา
ที่พอรู้ว่ามีใครสักคนที่พร้อมจะเป็นเซฟโซนของเรา
เราก็จะกล้าทำอะไรหลายอย่างมากขึ้นมาก
แต่ว่านะ ทุกครั้งที่อยู่กับตัวเอง อยู่เงียบๆคนเดียว แบบไม่ได้คิดอะไร
ไม่ได้คิดถึงใคร
มันมีความสุข
ถึงใครจะพยายามพูดลดคุณค่าของเรายังไง
เราก็รู้สึกว่าตัวเองเนี้ย
เป็นคนที่พยายามมากเลยนะ
พยายามในทุกเรื่องเลย
เราพยายามเข้าใจคนอื่น
พยายามทำให้ทุกคนพอใจมากเกินไป
จนลืมไปว่า เราเองก็คนคนนึงนะ เรามีชีวิต…
เราเหนื่อยเกินไปในการทำให้ทุกคนพอใจ
เราควรจะพักบ้าง
ช่างแม่งบ้าง
ถ้าสิ่งที่เราทำให้ แล้วยังไม่เห็นค่า ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
แต่ยังไงคนเราไม่มีทางอยู่กับความรู้สึกลบๆไปได้ตลอด
ทุกคนก็พยายามหลบตัวเองออกมากันทั้งนั้น
เราพยายามให้ตัวเองพักมากขึ้น
ถึงการเรียนจะลดความขยันลง ซึ่งปกติก็ไม่ได้ขยันอะไรก็เหอะ555
มันหมดแรง
มันถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เพราะทางข้างหน้า ต้องมีอะไรอีกมากมายแน่นอน
ขอบคุณทุกเรื่องที่เข้ามา มันทำให้เราเข้าใจโลกมากขึ้นมากๆ
เราเชื่อมาตลอดว่า ฟ้าส่งบางสิ่งให้เราเรียนรู้ในวันนี้ เพื่อทำบางอย่างในอนาคต
ถ้าวันนี้เราเจ็บปวด วันข้างหน้าเราจะเป็นคนที่ใจกว้างมากขึ้น
เพราะเราจะตัดสินคนอื่นน้อยลง
(แม้ตอนนี้จะทำไม่ค่อยได้ก็เถอะ5555)
Good luck 2020 ขอให้เป็นปีที่ดีขึ้นมากๆในทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเรียน อุอิ ไหว้ล่ะ 🙏🏻🙏🏻
ซึ่งพึ่งขึ้นปีสอง ในคณะแพทย์ ถือว่าหนักหน่วงเลยทีเดียว
สอบบ่อยมาก เนื้อหาก็ยากขึ้น ไม่เข้าใจอะไรก็ต้องหาเอง แกะเอง
บางทีเจอเพื่อน(จริงๆคือรุ่นพี่แหละ) และเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่ใจดีเขาก็เสียเวลาสอนให้
ขอบคุณที่ทนสอนกับสมองอันน้อยนิดของเรามากๆเลยค่ะ
แต่ส่วนใหญ่ๆๆ ก็ต้องอ่านเองอยู่ดี
ปีนี้เจอหลายเรื่องมากๆที่บั่นทอนจิตใจ จนถามตัวเองหลายครั้งว่า
เรามาทำไมที่นี่ว่ะ?
ทักไปคุยกับ อ กับ พี่ที่รู้จักหลายคนมาก
ทุกคนก็ให้กำลังใจดีมาก
มันก็รู้สึกมีคนอยู่ข้างๆขึ้นมา มันก็รู้สึกดีขึ้น แต่มันก็แค่ชั่วคราว
เพราะเรายังปรับตัวไม่ได้ ยังหาจังหวะไม่ได้
เรียนหนักแต่ทำตัวชิวเลยเจอ จุดจบสายชิว หลายครั้งมาก
ทั้งที่ไม่ได้อยากทำตัวชิวหรอก แต่มันเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก
เจอคำพูดที่บั่นทอนจิตใจบ้าง
ทั้งที่คนพูดไม่เคยจำ คนฟังไม่เคยลืม(ฟังมาจากพี่พิชชี่ในยูทูป)
เลยรู้สึกอ่อนแอ่มาก รู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลย
ทักทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ จนเกรงใจเพราะทุกคนก็มีหน้าที่ตัวเอง
แต่ที่ทักไปแค่อยากมีใครอยู่ด้วยล่ะมั้ง
แต่ก็นั้นแหละ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะใจดีบอกกับเราตรงๆว่า
พอเถ้ออออ เลิกทักมาได้แล้ว
กลายเป็นว่าเขาก็หงุดหงิด รู้สึกไม่ดีไป
เราก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
ขอโทษจริงๆค่ะ
บางคนที่คุยกับเราเหมือนจะโอเค แต่จริงๆอาจจะไม่ใช่แบบนั้น
อ่ารู้สึกปีนี้เข้าใจอะไรมากขึ้นเยอะเลยแฮะ
บางคนที่พูดบั่นทอนเรา เราไม่ได้โกธรอะไรมากหรอก แต่
มันทำให้รู้ว่า เขาไม่ได้แคร์อะไรเราเลย…
ถามตัวเองหลายครั้งว่า
จริงๆแล้วคนเราเนี้ย…
ต้องการใครสักคนขนาดนั้นเลยหรอ
บอกตรงๆว่าต้องการ มันเป็นธรรมชาติของเรา
ที่พอรู้ว่ามีใครสักคนที่พร้อมจะเป็นเซฟโซนของเรา
เราก็จะกล้าทำอะไรหลายอย่างมากขึ้นมาก
แต่ว่านะ ทุกครั้งที่อยู่กับตัวเอง อยู่เงียบๆคนเดียว แบบไม่ได้คิดอะไร
ไม่ได้คิดถึงใคร
มันมีความสุข
ถึงใครจะพยายามพูดลดคุณค่าของเรายังไง
เราก็รู้สึกว่าตัวเองเนี้ย
เป็นคนที่พยายามมากเลยนะ
พยายามในทุกเรื่องเลย
เราพยายามเข้าใจคนอื่น
พยายามทำให้ทุกคนพอใจมากเกินไป
จนลืมไปว่า เราเองก็คนคนนึงนะ เรามีชีวิต…
เราเหนื่อยเกินไปในการทำให้ทุกคนพอใจ
เราควรจะพักบ้าง
ช่างแม่งบ้าง
ถ้าสิ่งที่เราทำให้ แล้วยังไม่เห็นค่า ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
แต่ยังไงคนเราไม่มีทางอยู่กับความรู้สึกลบๆไปได้ตลอด
ทุกคนก็พยายามหลบตัวเองออกมากันทั้งนั้น
เราพยายามให้ตัวเองพักมากขึ้น
ถึงการเรียนจะลดความขยันลง ซึ่งปกติก็ไม่ได้ขยันอะไรก็เหอะ555
มันหมดแรง
มันถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เพราะทางข้างหน้า ต้องมีอะไรอีกมากมายแน่นอน
ขอบคุณทุกเรื่องที่เข้ามา มันทำให้เราเข้าใจโลกมากขึ้นมากๆ
เราเชื่อมาตลอดว่า ฟ้าส่งบางสิ่งให้เราเรียนรู้ในวันนี้ เพื่อทำบางอย่างในอนาคต
ถ้าวันนี้เราเจ็บปวด วันข้างหน้าเราจะเป็นคนที่ใจกว้างมากขึ้น
เพราะเราจะตัดสินคนอื่นน้อยลง
(แม้ตอนนี้จะทำไม่ค่อยได้ก็เถอะ5555)
Good luck 2020 ขอให้เป็นปีที่ดีขึ้นมากๆในทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเรียน อุอิ ไหว้ล่ะ 🙏🏻🙏🏻
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น