บ๊ายบายแม่จ๋า

ตอนที่ประกาศผลว่าติดแพทย์แล้ว ก็รีบโทรไปบอกแม่เลย ตอนนั้นแม่กำลังอยู่ที่ตปท แล้วก็รีบวิ่งไปบอกยาย บอกพี่ บอกพ่อ บอกป้า  ตอนนั้นรู้สึกดีใจที่ติด แต่ในใจก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังทำไม่เต็มที่ ยังไม่พอใจกับคะแนนตัวเอง ทำให้นึกถึงตอนตัวเองอยู่มอต้น ตอนนั้นสอบสังคมแล้วคะแนนน้อยกว่าเพื่อน 1 หรือ 2 คะแนนนี่แหละ ได้รองท๊อปรึยังไง ไม่แน่ใจ  แต่ตอนนั้นรู้สึกมั่นใจมากกว่าจะได้มากกว่านี้ พอไม่เป็นดั่งใจ เลยไม่ค่อยพอใจกับคะแนน ตอนนั้นก็บอกแม่ว่า คะแนนมันน้อย แต่แม่ก็เอาหมูจุ๋มมาเลี้ยงที่บ้าน บอกว่าได้เยอะแล้วนิ แต่ตอนนั้นรู้สึกไม่พอใจจริงๆนะกับคะแนนตัวเอง 5555 มาถึงตอนที่สอบติดแล้ว ถึงจะสอบติดแล้วแต่ก็ยังอยากไปสอบใหม่ เรารู้สึกว่าถ้ามันจะได้น้อย ก็ขอให้มันน้อย เพราะมันยาก ไม่ใช่ว่ามันน้อยเพราะไม่เต็มที่ แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว พอมาตอนนี้ปีหนึ่งก็ยังทำตัวแบบเดิม ถึงแม้เทอมแรกจะค่อนข้างดี แต่เทอมสองเพราะอะไรหลายๆอย่าง เราแบ่งเวลาไม่ถูก เลยแย่เลย ปีสองและต่อๆไปเราก็ไม่อยากไปเสียใจกับอะไรแบบนี้อีก เราไม่อยากผิดพลาดเพราะความไม่ใส่ใจ ดังนั้นตอนปีสองเลยอยากจะตั้งใจเรียน แบบที่ตัวเองตั้งใจไว้ รูปภาพที่แนบมาคือตอนที่สอบติด ทีบ้านเลยทำบุญแก้บน 555 ทั้งๆที่ตอนนั้นเรายังเสียใจกับคะแนน แต่ที่บ้านนี่แบบ แห่รถ รำวงกันรอบหมู่บ้าน เงินที่ทำบุญไปก็ได้ไปสร้างศาลาที่วัด เราอยากจะรู้สึกพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมี แต่ก็ยังทำไม่ได้สักที ไม่ใช่ว่าเรา อยากได้เยอะๆรึอะไร เพราะต่อให้เราได้น้อย แต่เราทำเต็มที่ เราก็พอใจ แค่นั้นเอง