เขียนอะไรก็ได้ที่อยากเขียน

ตอนแรกไม่คิดจะกดไปดูเรื่องนี้ ปกติหนังครอบครัวจะชอบดูของญี่ปุ่น ไม่ก็ฝรั่งมากกว่า เพราะรู้สึกสื่อถึงชีวิตจริงๆได้มากกว่า(ความเห็นส่วนตัว) เรื่องล่าสุดของเกาหลีแนวนี้ที่ดูไปก็ good doctor ที่เหลือก็หนังเกาหลีแนวตลกๆ แต่เรื่องนี้ netflix ทำออกมาได้ดีมาก กินขาดตั้งแต่ชื่อตอนล่ะ ร้องไห้ทุกตอน เป็นหนังที่เติมพลังบวกได้ดีมากๆ ชอบที่หนังสื่อความหมายของความตายในมุมมองที่ต่างออกไป ประโยคที่ว่า เราไม่รู้ว่าเราจะอยู่ได้ถึงวันไหน รึว่า เราจะรู้ว่าสิ่งที่เรามีอยู่ตอนนี้แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย อย่างการได้ดูหนัง รึได้กินอะไรอร่อยๆเป็นสิ่งที่มีค่า ก็ต่อเมื่อเราเสียมันไปแล้ว แต่ก่อนพอได้ยินประโยคพวกนี้เราจะรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เพราะดูเหมือนเราไม่ถูกอนุญาตในเศร้าเลย แต่หนังเรื่องนี้ส่วนตัวรู้สึกว่าสื่อถึง แม้แต่ความเศร้าก็เป็นส่วนนึงของชีวิต ความเศร้าทำให้เรามองเห็นอะไรบางอย่างในมุมที่กว้างขึ้น และใจเย็นลง ให้อภัยกับความผิดพลาดในหลายเรื่องที่ไม่คาดคิด ถ้า เพจ นศพ ซึมเศร้า ยังอยู่ ก็อยากแนะนำหนังเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเศร้ายังไง คนเราก็ต้องหาทางใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ หรืออย่างน้อยก็ขอให้มีชีวิตต่อไปเถอะ เขาก็อาจ...

บางทีรู้สึกแปลกที่ทำไม ความอ่อนโยน ถึงเป็นสิ่งที่หลายครั้งถูกมองข้าม  คนที่มีความอ่อนโยน กลับถูกมองว่าอ่อนแอ ทั้งที่คนที่มีความอ่อนโยน คือคนที่มีความเห็นอกเห็นใจ และ แคร์คนอื่นมากที่สุด กลับโดนเป็นฝ่ายที่ถูกทำร้ายจิตใจอยู่เสมอ  อาจจะเพราะว่าคนอื่นมองว่า ไม่ว่าจะพูดอะไรเขาก็ไม่ตรอกอะไรกลับมา  มันแน่อยู่แล้วที่เขาจะไม่ว่าอะไรกลับมาเลย เพราะเขารู้ไงว่า ความเจ็บปวดมันเป็นยังไง  และเขาก็ใจดีพอที่จะไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกแบบนั้น แม้คนนั้นจะเป็นคนที่ทำร้ายเขาก็ตาม คนที่มีความคิดที่ดีกลับกลายเป็นคนที่เสียงดังที่สุด แทนที่จะเป็นคนที่มองความจริงมากที่สุด

พอดีได้มีวันหยุดหลังปิดบลอค endocrine ไป ตอนแรกว่าจะกลับบ้าน แต่พอดีมีซ้อมงาน เลยอดกลับบ้าน  เลยจะไปเที่ยวเดินห้างแทน แก้เบื่อ ชวนเพื่อนไปคนนึง  ตอนแรกว่าจะไม่ดูหนัง สุขสันต์วันโสด low season พอดีเพื่อนแนะนำมาอีกทีว่าดีมาก  เพื่อนบอกว่า ผีโผล่มานิดเดียว แต่ความจริงคือ กุกริ้ดเกือบทั้งเรื่อง 🙄 ตอนแรกคิดว่าจะเป็นหนังรักทั่วๆไป   แต่พอได้ดูแล้ว คือดันตรงความรู้สึกเราพอดี  ตอนนี้ อายุยี่สิบ เจออะไรเยอะเยะขึ้นมากกว่าแต่ก่อนตอนที่ยังเรียนมัธยม ตอนเรียนเด็ก เรามีสเปค ไม่ใช่แค่แบบคนที่ชอบ แต่หมายถึงเพื่อน หรือคนรอบตัวด้วย  แต่ก่อนเราชอบเพื่อนที่เป็นเด็กเรียน เรียบร้อย พูดเพราะมาก ตอนนี้ก็ชอบอยู่  ชอบคิดว่าถ้าจะอยากอยู่กับใครนานๆ ก็ขอให้เป็นคนแบบนี้แหละ  แต่พอกลับมาดูตัวเอง คนแบบนั้นรอบตัวเราแทบไม่มีเลย  เลยทำให้คิดว่า คำว่าชอบหรือเสปคที่ตั้งไว้ กับ สิ่งที่อยู่กับเราจริงๆมันคนละอย่างกันเลย เพื่อนที่อยู่กับเราตอนนี้ก็พอๆกับเรา ไม่ได้เรียบร้อย ไม่ได้เด็กเรียนอะไรมากมาย ไม่ได้จริงจังมาก ออกแนวสบายๆด้วยซ้ำไป  พอดูหนังจ...

ถ้าบอกว่าปี 2019 ไม่หนักเลยก็อาจจะดูโกหกไปหน่อย ซึ่งพึ่งขึ้นปีสอง ในคณะแพทย์ ถือว่าหนักหน่วงเลยทีเดียว สอบบ่อยมาก เนื้อหาก็ยากขึ้น ไม่เข้าใจอะไรก็ต้องหาเอง แกะเอง บางทีเจอเพื่อน(จริงๆคือรุ่นพี่แหละ) และเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่ใจดีเขาก็เสียเวลาสอนให้ ขอบคุณที่ทนสอนกับสมองอันน้อยนิดของเรามากๆเลยค่ะ แต่ส่วนใหญ่ๆๆ ก็ต้องอ่านเองอยู่ดี ปีนี้เจอหลายเรื่องมากๆที่บั่นทอนจิตใจ จนถามตัวเองหลายครั้งว่า เรามาทำไมที่นี่ว่ะ? ทักไปคุยกับ อ กับ พี่ที่รู้จักหลายคนมาก ทุกคนก็ให้กำลังใจดีมาก มันก็รู้สึกมีคนอยู่ข้างๆขึ้นมา มันก็รู้สึกดีขึ้น แต่มันก็แค่ชั่วคราว เพราะเรายังปรับตัวไม่ได้ ยังหาจังหวะไม่ได้ เรียนหนักแต่ทำตัวชิวเลยเจอ จุดจบสายชิว หลายครั้งมาก ทั้งที่ไม่ได้อยากทำตัวชิวหรอก แต่มันเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก เจอคำพูดที่บั่นทอนจิตใจบ้าง ทั้งที่คนพูดไม่เคยจำ คนฟังไม่เคยลืม(ฟังมาจากพี่พิชชี่ในยูทูป) เลยรู้สึกอ่อนแอ่มาก รู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทักทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ จนเกรงใจเพราะทุกคนก็มีหน้าที่ตัวเอง แต่ที่ทักไปแค่อยากมีใครอยู่ด้วยล่ะมั้ง แต่ก็นั้นแหละ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะใจดีบอกกับเราตร...